| 1 | Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag. |
| 2 | Want Job antwoordde en zeide: |
| 3 | De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen; |
| 4 | Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne; |
| 5 | Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags! |
| 6 | Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome! |
| 7 | Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome; |
| 8 | Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken; |
| 9 | Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads! |
| 10 | Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen. |
| 11 | Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam? |
| 12 | Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou? |
| 13 | Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen; |
| 14 | Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden; |
| 15 | Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden. |
| 16 | Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben. |
| 17 | Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht; |
| 18 | Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet. |
| 19 | De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer. |
| 20 | Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed? |
| 21 | Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten; |
| 22 | Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden; |
| 23 | Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft? |
| 24 | Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water. |
| 25 | Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen. |
| 26 | Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen. |
