| 1 | Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds. |
| 2 | Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her; |
| 3 | Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben. |
| 4 | Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft. |
| 5 | Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken; |
| 6 | Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen; |
| 7 | En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren; |
| 8 | En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God. |
| 9 | (De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.) |
| 10 | Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet. |
| 11 | En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien. |
| 12 | Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan. |
| 13 | Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop. |
| 14 | En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs. |
| 15 | Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden. |
| 16 | Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren. |
| 17 | Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis. |
| 18 | En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust. |
| 19 | En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn? |
| 20 | Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden? |
| 21 | Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel; |
| 22 | Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden. |
| 23 | Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende; |
| 24 | En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren. |
| 25 | Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging. |
| 26 | Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte; |
| 27 | En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen; |
| 28 | En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen. |
| 29 | Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht. |
| 30 | Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond, |
| 31 | Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde. |
| 32 | Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen. |
| 33 | Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking. |
| 34 | Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg; |
| 35 | En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser. |
| 36 | En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong. |
| 37 | Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond. |
| 38 | Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op. |
| 39 | En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert. |
| 40 | Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis! |
| 41 | Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk. |
| 42 | Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste; |
| 43 | Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan; |
| 44 | En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken. |
| 45 | Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven. |
| 46 | En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan. |
| 47 | Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen. |
| 48 | Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen. |
| 49 | Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads. |
| 50 | Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over. |
| 51 | En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham. |
| 52 | En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn. |
| 53 | Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt. |
| 54 | En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft. |
| 55 | En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen. |
| 56 | Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet. |
| 57 | En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog. |
| 58 | En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden. |
| 59 | God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer. |
| 60 | Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen. |
| 61 | En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders. |
| 62 | En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis. |
| 63 | Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen. |
| 64 | Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet. |
| 65 | Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn. |
| 66 | En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan. |
| 67 | Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet. |
| 68 | Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad. |
| 69 | En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid. |
| 70 | En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien; |
| 71 | Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis. |
| 72 | Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen. |
