| 1 | IN dié dag sal hierdie lied gesing word in die land Juda: ’n Sterk stad het ons; God stel heil tot mure en skanse. |
| 2 | Maak oop die poorte, dat die regverdige nasie kan ingaan wat die trou bewaar! |
| 3 | U sal ’n standvastige gesindheid in volle vrede bewaar, want hulle vertrou op U. |
| 4 | Vertrou op die HERE vir ewig, want in die Here HERE is ’n ewige rots. |
| 5 | Want Hy het die bewoners van die hoogte neergewerp, die steil vesting; Hy het dit afgegooi, afgegooi tot by die grond, dit laat kom tot in die stof. |
| 6 | Die voet vertrap dit, die voete van die ellendige, die voetstappe van die armes. |
| 7 | Die pad van die regverdige is gelyk; U maak die spoor van die regverdige gelyk. |
| 8 | Ook in die weg van u oordele het ons U verwag, o HERE! Tot u Naam en tot u gedenknaam gaan die begeerte van ons siel uit. |
| 9 | Met my siel begeer ek U in die nag; ook met my gees in my binneste soek ek U; want as u oordele op die aarde is, leer die inwoners van die wêreld geregtigheid. |
| 10 | Word aan die goddelose genade bewys, dan leer hy geen geregtigheid nie; wat onreg is, doen hy in ’n land van reg, en hy sien die hoogheid van die HERE nie. |
| 11 | HERE, is u hand opgehef, hulle sien dit nie; maar hulle sal dit sien en beskaamd staan; die ywer vir die volk, ook die vuur teen u teëstanders sal hulle verteer. |
| 12 | HERE, U sal vir ons vrede beskik, want U het ook al ons werk vir ons volbring. |
| 13 | HERE, onse God, ander here buiten U het oor ons geheers, maar deur U alleen prys ons ú Naam. |
| 14 | Dooie mense herlewe nie, skimme staan nie op nie; daarom het U hulle besoek en verdelg en alle gedagtenis aan hulle laat vergaan. |
| 15 | U het, o HERE, die nasie vermeerder; U het die nasie vermeerder, Uself verheerlik; U het al die grense van die land uitgebrei. |
| 16 | HERE, in benoudheid het hulle U gesoek; hulle het stille gebede uitgegiet toe u tugtiging hulle getref het. |
| 17 | Soos ’n bevrugte vrou wat naby die tyd kom dat sy moet baar, inmekaar krimp, skreeu in haar weë, so was ons vanweë u aangesig, o HERE! |
| 18 | Ons was swanger, het weë gehad — dit was asof ons wind gebaar het; ons het die land geen redding aangebring nie, en daar is geen wêreldbewoners gebore nie. |
| 19 | U dode sal herlewe, my lyke sal opstaan. Waak op en jubel, julle wat in die stof woon! Want u dou is ’n dou van die lig, en die aarde sal aan skimme die lewenslig skenk. |
| 20 | Kom, my volk, gaan in jou binnekamers en sluit jou deur agter jou toe, verberg jou vir ’n klein oomblik, totdat die grimmigheid verbygaan. |
| 21 | Want kyk, die HERE sal uit sy plek uitgaan om die ongeregtigheid van die bewoners van die aarde oor hulle te besoek; en die aarde sal die bloed openbaar maak wat deur hom gedrink is, en die wat op hom gedood is, nie langer toedek nie. |
