| 1 | WAAROM het die Almagtige vir Hom geen geregstye voorbehou nie, en sien die wat Hom ken, nie sy geregsdae nie? |
| 2 | Grenslyne verlê hulle; ’n trop vee roof hulle en laat dit wei. |
| 3 | Die esel van die wese dryf hulle weg, die bees van die weduwee neem hulle as pand. |
| 4 | Hulle stoot die behoeftiges van die pad af; die ellendiges van die land kruip almal saam weg. |
| 5 | Kyk, soos wilde-esels in die woestyn trek hulle uit na hul werk, terwyl hulle soek na voedsel; die wildernis lewer brood vir hulle, vir die kinders. |
| 6 | Op die veld gaan hulle voer haal, en in die wingerd van die goddelose hou hulle na-oes. |
| 7 | Naak bring hulle die nag deur, sonder klere, en hulle het geen bedekking teen die koue nie. |
| 8 | Van die stortbui van die berge word hulle nat; en by gebrek aan skuiling druk hulle hul teen die rotse vas. |
| 9 | Hulle ruk die weeskind van die bors af; en wat die arme aan het, verpand hulle. |
| 10 | Naak gaan hulle heen, sonder klere; en terwyl hulle honger het, dra hulle gerwe aan. |
| 11 | Tussen die mure van dié mense pars hulle olie, trap die parskuipe terwyl hulle versmag van dors. |
| 12 | Uit die stad kerm die manne, en die siel van die gewondes roep om hulp; tog gee God geen ag op die ongerymdheid daarvan nie. |
| 13 | SULKE mense behoort by die vyande van die lig: hulle ken nie die weë daarvan nie en bly nie op die paaie daarvan nie. |
| 14 | Teen dagbreek staan die moordenaar op, hy maak die arme en behoeftige dood, en in die nag is hy soos die dief. |
| 15 | En die oog van die owerspeler neem die skemeraand waar en sê: Geen oog kan my sien nie; en hy sit ’n sluier voor sy gesig. |
| 16 | In die duisternis breek hulle in die huise in; bedags sluit hulle hul op; hulle ken nie die lig nie. |
| 17 | Want vir hulle saam is die stikdonker ’n môrestond, want hulle ken die verskrikkinge van die stikdonker. |
| 18 | Gou dryf hul voort op die oppervlakte van die water; hulle stuk grond word vervloek in die land; hulle begeef hul nie meer op pad na die wingerde nie. |
| 19 | Droogte, ook hitte, roof die sneeuwater weg — so die doderyk die wat gesondig het. |
| 20 | Die moederskoot vergeet hom; die wurms eet smaaklik aan hom; aan hom word nie meer gedink nie: so word dan die onreg gebreek soos ’n stuk hout — |
| 21 | hy wat die onvrugbare plunder wat nie baar nie, en aan die weduwee geen weldaad bewys nie. |
| 22 | Tog laat Hy deur sy krag die magtiges lank lewe; hy wat al van sy lewe nie seker was nie, staan weer op. |
| 23 | God gee hom veiligheid, en hy steun daarop; en sy oë is op hulle weë. |
| 24 | Hulle het hul verhef — ’n kort rukkie, dan is hulle daar nie meer nie; en hulle word verneder; soos almal sterwe hulle; en soos die boonste van ’n halm word hulle afgesny. |
| 25 | En is dit nou nie so nie, wie sal my van ’n leuen beskuldig en my rede tot niet maak? |
