| 1 | Waarom zouden van den Almachtige de tijden niet verborgen zijn, dewijl zij, die Hem kennen, Zijn dagen niet zien? |
| 2 | Zij tasten de landpalen aan; de kudden roven zij, en weiden ze. |
| 3 | Den ezel der wezen drijven zij weg; den os ener weduwe nemen zij te pand. |
| 4 | Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands. |
| 5 | Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren. |
| 6 | Op het veld maaien zij zijn voeder, en den wijnberg des goddelozen lezen zij af. |
| 7 | Den naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen deksel heeft tegen de koude. |
| 8 | Van den stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen. |
| 9 | Zij rukken het weesje van de borst, en dat over den arme is, nemen zij te pand. |
| 10 | Den naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen. |
| 11 | Tussen hun muren persen zij olie uit, treden de wijnpersen, en zijn dorstig. |
| 12 | Uit de stad zuchten de lieden, en de ziel der verwonden schreeuwt uit; nochtans beschikt God niets ongerijmds. |
| 13 | Zij zijn onder de wederstrevers des lichts; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden. |
| 14 | Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief. |
| 15 | Ook neemt het oog des overspelers de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een deksel op het aangezicht. |
| 16 | In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet. |
| 17 | Want de morgenstond is hun te zamen de schaduw des doods; als men hen kent, zijn zij in de strikken van des doods schaduw. |
| 18 | Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot den weg der wijngaarden. |
| 19 | De droogte mitsgaders de hitte nemen de sneeuwwateren weg; alzo het graf dergenen, die gezondigd hebben. |
| 20 | De baarmoeder vergeet hem, het gewormte is hem zoet, zijns wordt niet meer gedacht; en het onrecht wordt gebroken als een hout. |
| 21 | De onvruchtbare, die niet baart, teert hij af, en aan de weduwe doet hij niets goeds. |
| 22 | Ook trekt hij de machtigen door zijn kracht; staat hij op, zo is men des levens niet zeker. |
| 23 | Stelt hem God in gerustigheid, zo steunt hij daarop; nochtans zijn Zijn ogen op hun wegen. |
| 24 | Zij zijn een weinig tijds verheven, daarna is er niemand van hen; zij worden nedergedrukt; gelijk alle anderen worden zij besloten; en gelijk de top ener aar worden zij afgesneden. |
| 25 | Indien het nu zo niet is, wie zal mij leugenachtig maken, en mijn rede tot niet brengen? |
