| 1 | MY gees is verward, my dae is uitgeblus, die graf wag op my. |
| 2 | Waarlik, bespottinge is my deel, en op hulle getwis moet my oog rus. |
| 3 | GEE tog ’n pand, staan borg vir my by U; wie anders sal vir my borgskap verleen? |
| 4 | Want U het húlle hart gesluit vir verstand; daarom sal U hulle nie laat triomfeer nie. |
| 5 | Hy wat vriende aanklaag vir ’n buitaandeel — die oë van sy kinders sal versmag. |
| 6 | Maar Hy het my ’n spreekwoord vir die mense gemaak, en ek moet iemand wees wat hulle in die gesig spuug. |
| 7 | Daarom het my oog dof geword van verdriet, en al my lede is soos ’n skaduwee. |
| 8 | Die opregtes is daaroor ontsteld, en die onskuldige kom teen die goddelose in opstand. |
| 9 | Nogtans hou die regverdige vas aan sy weg, en die wat rein van hande is, neem toe in krag. |
| 10 | MAAR, kom maar altyd weer aan, julle almal! ’n Wyse vind ek onder julle tog nie. |
| 11 | My dae is verby, my planne tot niet, die wense van my hart. |
| 12 | Van die nag maak hulle ’n dag; lig, sê hulle, is naby vanweë die duisternis. |
| 13 | As ek hoop op die doderyk as my huis; in die duisternis my bed uitsprei, |
| 14 | die grafkuil toeroep: My vader is jy; die wurms: My moeder en my suster, |
| 15 | waar is dan my verwagting? Ja, my verwagting, wie ontdek dit? |
| 16 | Na die grendels van die doderyk sal dit neerdaal, wanneer daar tegelykertyd rus is in die stof. |
